o harmonicznym
Encyklopedia PWN
rondo
muz. początkowo (XIII–XV w.) pieśń, zw. rondeau, jednogłosowa (rondellus) lub wielogłosowa, uprawiana przez truwerów i kompozytorów epoki średniowiecza; od XVIII w. instrumentalna forma muz., występująca bądź samodzielnie, bądź jako część (z reguły ostatnia) większych form, jak sonata, symfonia, koncert;
[fr. < łac. rotundus ‘okrągły’],
fizyk austriacki, jeden z twórców mechaniki kwantowej.
nauka o naprężeniach i odkształceniach powstających w sprężystym ciele stałym pod wpływem działania obciążeń zewn., zmian strukturalnych związanych ze zmianą objętości i in. czynników.
mat. szereg postaci 
, gdzie współczynniki an, bn są liczbami rzeczywistymi;
, gdzie współczynniki an, bn są liczbami rzeczywistymi;
temat
muz. cząstka utworu muz., prezentowana zwykle na początku kompozycji lub jej części, o wyrazistym rysunku melodycznym, stanowiąca często w dalszym toku utworu podstawę tzw. pracy tematycznej lub motywicznej (czyli przekształcania t., opracowywania go, uwypuklania jego charakterystycznych motywów itp.);
[gr.],
